پمێشکا هر وڑێن پَلیتی و سجّهێن بدیان چه وت دور کنێت و په بێکِبری و نَرمدلی، هما گال و هبران دلا بدارێت که شمئے دل و جانا نادێنگ بوتگ و شمئے رَکّێنگئے واک و توانی هست.
لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نهاِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت که گُنهکار پتئوبه بکننت، چێا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت.
او چُکّان! نون گُڈّی دمان و ساهت اِنت. هما دابا که شما اِشکتگ، ”مَسیهئے دژمن“ پێداک اِنت، همے انّون هم مَسیهئے بازێن دژمنے آتکگ و چه همِشیا زانێن که ساهت، گُڈّی ساهت اِنت.
بَهتاور هما اِنت که اے پێشگۆییئے لَبزان په بُرزتئواریَ وانیت و بَهتاور هما اَنت که اے پێشگۆییئے لَبزان گۆشَ دارنت و هرچے که نبیسگ بوتگ، وتی دلا دارنتِش، چێا که وهد نزّیکّ اِنت.