یکّ شپے ایسّائے کِرّا آتک و گۆن آییا گوَشتی: ”او استاد! ما زانێن که تئو استادے ائے و چه هُدائے نێمگا آتکگئے، چێا که تان هُدا گۆن کَسێا گۆن مبیت، آ اے ڈئولێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتَ نکنت که تئو پێش دارگا ائے.“
اَنْتاکیَهئے کِلیسایا، لهتێن نبی و استاد هستاَت: بارنابا، شَمون که ”سیاهَل“ هم گوَشگَ بوت، لوکیوس که کِرینیئے باشندَهے اَت، مَناهین که هاکم هیرودیسئے دربارا، آییئے کسانیئے سنگت اَت و شاوول.
هما رۆچان که مرید گێشا چه گێشتر بئیان اَتنت، یونانی یَهودی چه اِبرانی یَهودیان گِلگدار اَتنت که هر رۆچیگێن وَرد و وراکئے بهر کنگا، آیانی جنۆزامان چیزّے نرسیت.
باید اِنت کلیسائے کماش انچێنے ببیت که آییا مردمانی مَلامت پِر مبیت، گۆن وتی جَنا وپادار ببیت، گْران و سنگینێن مردمے ببیت و وتا داشت بکنت، مَڑاهدار و مِهماننئواز ببیت و شَرّیا تالیم دات بکنت،
تئو هُدائے هبرئے جارا بجن، وهد و ناوهد په جار جنگا تئیار بئے. مردمان هکّل کن و گۆن مزنێن سبر و اۆپار و بازێن سر و سۆجے آیانی ردیان راست کن و دلبَڈّیاِش بدئے.