11 هچّ کارئے تها سُستی مکنێت، وتی روها پُرجۆش ببێت، هُداوندئے هِزمتا بکنێت.
پِرئونا گوَشت: ”شما جاندُزّ و تَمبَل اێت، جاندُزّ اێت، پمێشکا گوَشێت: ’مارا بِلّ که رئوێن و په هُداوندا کُربانیگَ کنێن.‘
چه گُمراهی و ناشَریا، بازێن مردمانی نیاما مِهر و دۆستی کمَّ بیت.
آییئے هُدابُندا پَسّئو دات: ’او نابود و بێکارێن گُلام! وهدے تئو زانت من نکِشتگێنَ رُنان و اۆدا که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگُن، مُچَّ کنان و بران،
آییا هُداوندئے راهئے بارئوا تالیم گپتگاَت و مردمان گۆن هُبّ و هُدۆناکی، شَرّیئے سرا ایسّائے بارئوا هبر کنگ و تالیم دئیگا اَت، بله آییئے زانت، یَهیائے پاکشۆدیئے بارئوا اَت و بَسّ.
من اَرس رێچان و په بێکِبری و دربێشی هُداوندئے هِزمتکاری کرتگ و یَهودیانی پَندلانی سئوَبا بازێن سکّی و سۆری سَگّتگ.
اِشیا ابێد تَمبَلی و جاندُزّی آدتَ کننت و لۆگ په لۆگَ رئونت. تهنا جاندُزَّ نبنت، هبر هم برنت و کارنت، هرکَسی کارا کارَ دارنت و اَنچێن هبرَ کننت که باید مکننت.
پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
چه سجّهێنان مسترێن گپّ اِش اِنت که یکدومیا په دل و سِتک دۆست بدارێت که مِهر، بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت.
بله منا گۆن تئو یکّ گِلگے هستاِنت. نون تئو آ پئیما مِهر کنگا نهائے که بِنداتا کنگا اَتئے.