15 چێا که، اگن آیانی دئور دئیگ جهانئے سُهل و وشّانی اِنت، گڑا آیانی زورگ چه مُردگان زِندگ بئیگا اَبێد، چے بوتَ کنت؟
په تئیی کئوم و تئیی پاکێن شهرا هپتاد هپتگ گیشّێنگ بوتگ که سَرکشّی بکُٹّیت، گناه هلاس ببنت، کُربانیگ کنگ و گناهانی تاوان پُرّ کنگ ببیت، اَبدی اَدل بَرجم ببیت، شُبێن و پئیگمبری مُهر جنَگ ببنت و چه سجّهێنان پاکترێن جاگه رۆگن پِر مُشگ ببیت.
چێا که منی اے چُکّ مُرتگاَت بله نون پدا زندگ بوتگ، گار اَت و نون ودی بوتگ. اے ڈئولا آیان گَل و شادهی کرت.‘
بله انّون مارا پمێشکا جشن و شادهی کنگی اِنت که تئیی اے برات مُرتگاَت و نون زندگ بوتگ، گار و بێگواه اَت و نون ودی بوتگ و آتکگ.‘“
نِزۆرێن باورمندا وشّاتک کنێت و بزورێت و نگیشّتگێن هبرانی سرا گۆن آییا جێڑه مکنێت.
آ که هر چیزَّ وارت، دومیا په آییئے پهرێز کنگا کماَرزش مزانت و آ که پهرێزَ کنت، آ دگرئے سرا که هر وراکَ وارت هُکم مبُرّیت، چێا که هُدایا، آ وشّاتک کرتگ و زرتگ.
بله سئے و نێم رۆچا رند، چه هُدائے نێمگا زِندئے روه اِشانی جۆنا پِر ترّت و اے وتی پادانی سرا اۆشتاتنت. هرکَسا که دیستنت، مزنێن تُرسے آییئے جانا کپت.