شمئے پَرمانبرداریئے تئوار و آواز سجّهێنانی نیاما پرُشتگ و من چه شما شادمان آن، بله چه شما لۆٹان که په نێکێن کاران دانا و هۆشمند ببێت و چه سِلّێن کاران پاک و ساپ بمانێت.
ما مُدام هُدائے شُگرا گرێن که وهدے هُدائے هبر شمارا سر بوت، هما هبر که شما چه ما اِشکت، شما مَنّت که انسانی هبرے نهاِنت، هُدایی هبرے و اَنچُش اِنت هم. اے هُدائے هبر اِنت که شمئے، بزان باوَرمندانی دلان اَسَر کنگا اِنت.
او براتان! هَکّێن گپّ اِش اِنت که ما باید اِنت مُدام په شما هُدائے شُگرا بگرێن، چێا که شمئے ایمان رۆچ په رۆچ رُدان اِنت و په یکدومیا شمئے سجّهێنانی مِهر هم گێش بئیان اِنت.
من شپ و رۆچ که وتی دْوایانی تها مُدام ترا یاتَ کنان، هُدائے شُگرا گِران، هما هُدا که من گۆن پاکێن زمیرێا آییئے پَرستِش و هزمتا کنان، اَنچۆ که منی پت و پیرُکان کُرتگ.