7 په رومئے هما سجّهێن مردمان که هُدایا دۆست اَنت و گْوانک جنَگ بوتگاَنت که پاک و پَلگار ببنت. چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیها په شما رهمت و اێمنی سر بات.
آیانی دستا کاگدے داتِش که اے ڈئولا اَت: ”ما، کاسِد و کِلیسائے کماشێن مردم و شمئے برات، شمارا، بزان اَنْتاکیَه، سوریه و کیلیکیَهئے درکئومێن باوَرمندێن براتان دْرۆت و دْرَهباتَ دئیێن.
ما وتی هُداێن پتئے دێما مُدام شمئے باوَرمندی کاران و پُرمِهرێن زهمتان و سَگّ و برداشتا یاتَ کنێن که آیانی سرچمّگ هما اُمێت اِنت که شمارا مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سرا هستاِنت.
هما گُلام که آیانی واجه باورمند اَنت، نباید وتی واجهان اے هاترا کمتر اِزّت بدئینت که ایمانئے بُنیادا برات اَنت. اے گُلام باید اِنت انگت گێشتر وتی واجهانی هِزمتا بکننت، چێا که اِشانی هِزمت دۆستیگێن باوَرمندێا پائِدگَ دنت. اے چیزّانی تالیما بدئے و گۆن مردمان دَزبندی کن که اَنچُش بکننت.
په تیتوسا که منی و آییئے ایمان یکّ اِنت و ایمانئے هسابا منی هکّیگێن چُکّ اِنت. ترا چه هداێن پت و مئے رکّێنۆکێن ایسّا مَسیهئے نێمگا رهمت و اێمنی سر بات.
بچارێت که پتا چۆنێن مِهرے مارا بَکشتگ که هُدائے چُکّ زانگ ببێن و بێشکّ ما هُدائے چُکّ اێن. دنیا مارا نزانت و پَجّاهَ نئیاریت چێا که دنیایا آ هم پَجّاه نئیاورت.