32 هرچُنت آ چه هُدائے هُکما سهیگ اَنت که چُشێن کارانی کنۆک مَرکئے لاهک اَنت، بله اَنگت نه تهنا وت آ کارانَ کننت، دگرانی هم چُشێن کارانی پُشتَ بنت.
دُزّے که گندئے، دێمِت رۆشنَ بیت و گۆن زناکاران همراهَ بئے.
اے پئیما، شما وت آیانی اے کارئے شاهد و مَنّۆگر اێت. شمئے پت و پیرُکان پئیگمبر کُشتگاَنت و شما آیانی کبرانی سرا اَدّیرهَ بندێت.
اے هبرا هم زاننت که وهدے تئیی شهید اِسْتیپانئے هۆن رێچگ بوت، من همۆدا اۆشتاتگاَتان و په آییئے کُشگا رازیگ اَتان و آییئے هۆنیگانی گُد و پُچّانی نِگهپان اَتان.‘
شاوول چه اِسْتیپانئے کۆشا رازیگ اَت. آ رۆچا، اورشَلیمئے کِلیسائے سرا سکّێن آزارے بُنگێج بوت. اَبێد چه کاسِدان، آ دگه سجّهێن باوَرمند، یَهودیَه و سامِرَهئے چپّ و چاگردا شِنگ و شانگ بوتنت.
هُدائے کَهر و گَزب چه آسمانا زاهِرَ بیت و مردمانی سجّهێن بێهُدایی و بَدکاریانی سرا کپیت، که گۆن وتی رَدکاریان، راستیئے راها لَگَتمالَ کننت.
هرچُنت که هُدااِشَ زانت، بله هُدایی اِزّتِشَ ندات و شُگرِشَ نگپت. اِشیئے بدلا، وتی ناهودگێن پِگر و هئیالانی تها گُمراه بوتنت و آیانی ناسرپدێن دل تهاریا پۆشِت.
گڑا شما چه آ چیزّان چۆنێن سَمرے برت که نون چه آیان شرمندگ اێت، آ چیزّانی آسر مَرک اِنت.
پرچا که گناهئے مُزّ مَرک اِنت بله هُدائے بَکشش نمیرانێن زِند اِنت که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رسیت.
اے ڈئولا هما سجّهێن مردم مئیاربار کنگَ بنت که راستیاِش باور نکُرتگ و بدیئے تها شادمان بوتگاَنت.