15 پمێشکا، منی دل بازَ لۆٹیت شمارا هم که روما نندۆک اێت، مِستاگ و بَشارت بدئیان.
پمێشکا گۆن کِشارئے واهندا دَزبندی بکنێت و بلۆٹێت که په وتی کِشاران رُنۆک دێم بدنت.“
اِشیا په منی کبر کنگئے تئیاریا، وتی هِزمت سَرجم کرت و منی سرا اَتر چَنڈت.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
بله پولُسا گوَشت: ”چیا شما گْرێوێت و منی دلا پرۆشێت؟ من بند بئیگا بِلّ، اورشَلیما، په هُداوندێن ایسّائے نامئیگی وتی زِندئے نَدر کنگا هم تئیار آن.“
و چۆن جار بجننت اگن رئوان دئیگ نبوتگاَنت؟ اَنچُش که نِبشته اِنت: ”وَشکَدَم اَنت آ مردم که وشّێن مِستاگَ کارنت.“
تان هما هَدّا که شمئے دستا بیت، گۆن هرکَسا په سُهل و آرامی زِند بگوازێنێت.
منی اَرمان همے بوتگ که مِستاگا آ جاگهان جار بجنان که مَسیه اۆدا پجّارگ نبوتگ و دگرانی اێر کرتگێن بُنهِشتانی سرا چیزّے اَڈّ مکنان.