4 و من زار زارا گرێوگا اَتان چێا که هچّ چُشێن مردمے در نکپت که اے تومارئے پَچ کنگئے لاهک ببیت یا اِشیئے تها چارِت بکنت.
چه اِشان و رند من چارت تَه آسمانا دروازگے پَچ اِنت و هما کَرنائے ڈئولێن تئوار که من پێسرا اِشکتگاَت گۆن من هبرا اِنت. گوَشگا اَت: ”اِدا بُرزاد بیا که من ترا پێشَ داران چه اے چیزّان و رند اَلّما چے بئیگی اِنت.“
بله هچکَس نێستاَت، نه آسمانا، نه زمینئے سرا و نه زمینئے چێرا، که اے تومارا پَچ کرت بکنت و اِشیئے تها بچاریت.
بله چه کماشان یکّێا منا گوَشت: ”مگرێو، بچار یَهودائے کَبیلهئے شێر، داوودئے اۆبادگ سۆبێن بوتگ. آ، اے تومار و اِشیئے هپتێن مُهران پَچ کرتَ کنت.“