18 من په هرکَسا که اے کتابئے پێشگۆییئے لَبزان اِشکنگا اِنت، شاهدیَ دئیان که اگن کَسے اِشانی تها چیزّے گێش بکنت، هُدا آییئے سرا هما آزاران گێشَ کنت که اے کتابئے تها نبشته اَنت.
کَسّ په وتی هئوَسا براتئے اِزّتا دست مجنت و چه آییا پائِدگ چِست مکنت، چێا که هُداوند هر گَندَگێن کارئے سِزایا دنت، اَنچۆ که ما پێسرا شمارا هُژّار کرتگ و گوَشتگ.
بَهتاور هما اِنت که اے پێشگۆییئے لَبزان په بُرزتئواریَ وانیت و بَهتاور هما اَنت که اے پێشگۆییئے لَبزان گۆشَ دارنت و هرچے که نبیسگ بوتگ، وتی دلا دارنتِش، چێا که وهد نزّیکّ اِنت.
هپتێن پرێشتگ که هپتێن اَزابِش گۆن اَتنت، چه پرستشگاها ڈنّا در آتکنت. آیان سپا و رُژناێن لیلُمێن گُد و پۆشاک گوَرا اَت و سێنَگا تلاهێن پَٹّیاِش بستگاَت.
و رستر، هما درۆگێن پئیگمبرئے همراهیا گرگ بوت که رسترئے دێما مۆجزهی پێش داشتگاَت. گۆن اے مۆجزهان، آییا هما رَد داتگاَتنت که رسترئے نشانِش زرتگاَت و آییئے بُتِش سُجده کرتگاَت. دوێن، زندگا هما گوَرما دئور دئیگ بوتگاَتنت که گۆن آس و گۆکُرتا بُن اَت.
”من که ایسّا آن، وتی پرێشتگ دێم داتگ تانکه کِلیسایانی هاترا شمارا اے چیزّانی شاهدیا بدنت. من داوودئے ریشّگ آن و داوودئے پُشپَد هم. سُهبئے رُژناێن اِستار من آن.“
بله آییا منا گوَشت: ”نه، چۆ مکن. من هم تئیی و تئیی براتێن پئیگمبرانی ڈئولێن هِزمتکارے آن و همایانی ڈئولێنے آن که اے کتابئے هبرانی منّۆک اَنت. هُدایا پرستش بکن.“