9 اے سجّهێن کئوم دێم په زمینئے پْراهێن پَٹّا بُرزاد بوتنت و هُدائے پَلگارتگێن مردمانی اُرد و دۆستناکێن شهرِش چپّ و چاگرد کرت، بله آسے چه آسمانا جَهلاد آتک و اێری بُرتنت.
گڑا هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے سرا آس و گۆکُرت گْوارێنت. اے آس و گۆکُرت چه هُداوندئے نێمگا، چه آسمانا رِتکنت.
آیانی ٹۆلیا آسے مان کپت و بْرانزان بدکار سۆتکنت.
هُداوندا سَهیونئے دروازگ دۆستر اَنت چه آ دگه هما سجّهێن جاگهان که آکوب جهمنند بوتگ.
آس آییئے دێما رئوان اِنت و چه هر نێمگا آییئے دژمنان اێرَ بارت.
بله آ رۆچا که لوت چه سُدومئے شهرا در آتک، هُدایا چه آسمانا آس و رۆکێن گۆکُرت گوارێنت و سُدومئے سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.
په تئو اَنچێن رۆچَ کاینت که دژمن تئیی چپّ و چاگردا سَنگرَ بندنت و تئیی چارێن نێمگان اَنگرَّ کننت و تئیی پِڑ و چاگردا تَنْکَ تَرّێننت.
وهدے شما گندێت که اورشَلیم، پئوج و لشکرا چپّ و چاگردا اَنگِرّ کرتگ، گڑا بزانێت که اِشیئے وئیرانیئے وهد نزّیکّ اِنت.
وهدے ایسّائے مرید، آکوب و یوهَنّا چه اے هالا سَهیگ بوتنت، گوَشتِش: ”او هُداوند! تئو رزا دئیئے ما چه هُدایا بلۆٹێن که چه آسمانا آسے راه بدنت و اِشان بسۆچیت و هاک و پُر بکنت؟“
همایان سِزا دنت که هُدایا پَجّاهَ نئیارنت و مئے هُداوندێن ایسّائے وشّێن مِستاگئے پرمانبرداریا نکننت.
و اگن کَسے اِشان تاوان دئیگ بلۆٹیت، چه اِشانی دپا آس درَ کئیت و دژمنانَ وارت. گڑا اگن کَسے اِشان تاوان دئیگ بلۆٹیت، همے ڈئولا اَلّما کُشگَ بیت.
اِشیا مزنێن نشانی پێشَ داشت، آسی هم چه آسمانا تان زمینا مهلوکئے چمّانی دێما اێرَ گێتک.