11 رندا من بلاهێن اسپێتێن تَهتے دیست و هما هم که تَهتئے سرا نِشتگاَت. زمین و آسمان چه آییئے دێما تتکنت و په زمین و آسمانا هچّ جاگهے پَشت نکپت.
چه تئیی دستا چُشێن کارے مبات که پهرێزکارا گۆن بدکارا هۆر بکُشئے و پهرێزکار و بَدکارا یکّێن چمّا بِچارئے. سجّهێن جهانئے دادرس په هَکّ و اِنساپ کارَ نکنت؟“
اے سجّهێن گار و بێگواهَ بنت بله تئو مانئے، اے سجّهێن چۆ پۆشاکا کوَهنَ بنت، تئو اِشان چۆ پۆشاکا بدلَ کنئے و اے بێرانَ بنت،
هُدا کئومانی سرا بادشاهیَ کنت، آ وتی پاکێن تهتا نِشتگ.
اَدل و اِنساپ تئیی بادشاهیئے بُنیاد اَنت، مِهر و وپاداری تئیی همراهیا، دێما گام جَنان اَنت.
جمبر و تهاری آییئے چَپّ و چاگردا اَنت، اَدل و اِنساپ، آییئے تهتئے بُنهِشت و بُنیاد اَنت.
پدا آسِن، پتکگێن گِل، بْرنج، نُگره و تلاه، سَرجما یکجاه هورت بوتنت، اَنچُش که گرماگان جۆهانئے پُگ و پلار هورتَ بنت، و گواتا رُپت و بُرتنت تان آیانی هچّ نشانے پَشت نکپت. بله هما سِنگ که بُتا لگّت، بلاهێن کۆهے جۆڑ بوت و سجّهێن زمینی گپت.
آسئے کئورے تچگا اَت و چه آییئے بارگاها در آیگا اَت. هزارانی هزار آییئے هِزمتا اَت و لَکّانی لَکّ آییئے دێما اۆشتاتگاَت. دیوان په دادرَسیا نِشت و کتاب پَچ بوتنت.
باور کنێت، جُست و پُرسئے رۆچا سور و سئیدونئے مردمانی سِزا چه شمئے سِزا و اَزابا آسانتر و کمترَ بیت.
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
وهدے انسانئے چُکّ گۆن وتی مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا وتی پرشئوکتێن تَهتئے سرا نندیت.
بله تئو گۆن وتی ناپشۆمان و سِنگێن دلا، په کَهر و گَزبئے رۆچا په وت کَهر و گَزب اَمبارَ کنئے، هما رۆچا که هُدائے آدلێن دادرسی زاهرَ بیت.
چه هما هُکم و هبرا هم سجّهێن آسمان و اے زمین، په آسا گچێن کنگ بوتگ و تان دادرسیئے رۆچ و ناباورێن مردمانی تباهی و زئوال بئیگا دارگ بوتگاَنت.
بله اژدیا سرزۆر نبوت و چه اِد و رند آسمانا په آییا و آییئے پرێشتگان جاگهے نبوت.
هر جَزیره گار بوت و هچّ کۆه پَشت نکپت.
من دیست که آسمانئے دپ پَچ اِنت و منی دێما اسپێتێن اسپ و اسپسوارے. اسپسوارئے نام ”وپادار و راست“ اَت. په اَدل دادرسیَ کنت و په اَدل جنْگ هم کنت.
و آییا اژدیا گپت و په هزار سالا بست، بزان هما کدیمی مار که اِبلیس و شئیتان اِنت.
رَندا من نۆکێن آسمان و نۆکێن زمینے دیست چێا که ائولی آسمان و ائولی زمین گار بوتگاَتنت و دریا هم نون نێستاَت.
هما که تَهتئے سرا نِشتگاَت، گوَشتی: ”بچار، من سجّهێن چیزّان چه نۆکسرا اڈَّ کنان.“ پدا گوَشتی: ”نبشته کن، چێا که اے هبر پُراِهتبار و راست اَنت.“
هما دمانا هُدائے روه منی دلا پُترت و من دیست تَه اَرشا تَهتے اێر اِنت و یکّے تَهتئے سرا نِشتگ.
آسمان چۆ نَزّ آتکگێن تومارێا شت و هر کۆه و هر جَزیره چه وتی جاها سُرێنگ بوت.