اَنچُش مارا نبیانی پکّاێن هبر هم هستاَنت، سکّ شَرّ اِنت که اشانی نێمگا دلگۆش بکنێت، چِراگێئے پئیما اَنت که تهاریا دْرپشیت، تان هما وهدا که رۆچ ببیت و بامئے اِستار شمئے دلانی تها سر بکَشّیت.
او دُردانگان! انّون ما هُدائے چُکّ اێن، بله اَنگت زانگ نبوتگ که ما چے جۆڑ بئیگی اێن، همینچُکَ زانێن، وهدے آ زاهرَ بیت ما هم هماییئے ڈئولا بێن، پرچا که آ وهدی ما آییا هما پئیما گِندێن که آ هست.
”من که ایسّا آن، وتی پرێشتگ دێم داتگ تانکه کِلیسایانی هاترا شمارا اے چیزّانی شاهدیا بدنت. من داوودئے ریشّگ آن و داوودئے پُشپَد هم. سُهبئے رُژناێن اِستار من آن.“