22 بچار، من آییا تَهتئے باهۆٹَ کنان و هما که گۆن آییا زِنا کنگا اَنت، آیان سکّێن اَزابێئے تها دئورَ دئیان، اگن آییئے کارانی رَندگیریاِش یله ندات و تئوبهاِش نکرت.
من شمارا گوَشان نه، چُش نهاِنت، بله اگن تئوبه مکنێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.
من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن تئوبه مکنێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.“
گۆن آییا زمینئے بادشاهان زنا کرتگ و زمینا نِشتگێن مردم آییئے زِنهکاریئے شرابا بێسار کرتگاَنت.“
چێا که سجّهێن کئومان آییئے زنائے مَست کنۆکێن شراب وارتگ. جهانئے بادشاهان گۆن آییا زنا کرتگ و دنیائے سئوداگر چه آییئے زیادهێن ائیش و آسودگیان هستۆمند بوتگاَنت.
زمینئے بادشاهان که گۆن بابِلئے شهرا زِنا کرتگ و ائیش و نۆشئے زندِش گْوازێنتگ، وهدے آییئے سُچگئے دوتّانَ گندنت، په آییا گرێونت و پُرسیگَ بنت.
پمێشکا یات کن که چه کجا کپتگئے. تئوبه کن و هما کاران بکن که تئو بِنداتا کرتگاَنت. اگن وتی پشۆمانیاِت زاهر نکرت، من په تئو پێداک آن و تئیی چِراگدانا چه آییئے جاگها دورَ کنان.