19 نون من رستر دیست و زمینئے بادشاه و آیانی پئوج هم دیستنت که گۆن اسپسوار و آییئے پئوجا په جنْگا مُچّ بوتگاَتنت.
په هۆشمندی پندلَ سازیت و کامیابَ بیت. وتی دلا وتا مزن سرپدَ بیت. بازێنے سهیگ هم نبیت و اێمنیا نِشتگێن جاگها تباهِشَ کنت. اے، شهزادگانی شهزادگئے هلاپا هم پادَ کئیت بله جِندی بے انسانی دستێا تباه کنگَ بیت.
وهدے اِشان وتی شاهدی سَرجم کرت، چه جُهلێن تَهتَرونا در آیۆکێن رستر گۆن اِشان جنْگَ کنت، اِشان شِکستَ دنت و کُشیت و
رندا دگه پرێشتگے، سئیمی پرێشتگ آتک. گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشتی: ”اگن کَسے رستر و آییئے بُتا پرستش بکنت و پێشانیگا یا دستا آییئے نشانا بزوریت،
اے هما پلیتێن روه اَنت که مۆجزه پێشَ دارنت و سجّهێن دنیائے بادشاهانی کرّا رئونت که آیان په جنْگ کنگا یکجاه بکننت، هما جنْگ که پُرواکێن هُدائے مزنێن رۆچا بیت.
پلیتێن روهان اے بادشاه هما جاگها مُچّ کرتنت که اِبرانی زبانا نامی هارمَگِدون اِنت.
زمینئے بادشاهان که گۆن بابِلئے شهرا زِنا کرتگ و ائیش و نۆشئے زندِش گْوازێنتگ، وهدے آییئے سُچگئے دوتّانَ گندنت، په آییا گرێونت و پُرسیگَ بنت.
آ دگه پئوجی گۆن اسپسوارئے زهما که چه آییئے دپا در آیگا اَت کُشگ بوتنت و سجّهێن مُرگان وتا چه آیانی گۆشتا سێرلاپ کرت.