آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشت: ’درچکا گُڈّ و شاهڑانی بُرّ و تاکانی سِند و برانی شِنگ و شانگ کن. بِلّ که جانوَر چه اِشیئے ساهگا درَ کاینت و تچنت و مُرگ چه اِشیئے شاهڑان بالَ کننت.
آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ.
همینچک که وتا شان و شئوکتی داتگ و ائیش و نۆشئے تها زِندی گْوازێنتگ، نون همینچک اَزابی بدئیێت، چێا که وتی دلا گوَشتگی: ’من مَلکهے آن و تَهتئے سرا نِشتگان، جنۆزامے نهآن و هچبر پُرسَ نگندان.‘