21 پدا پُرواکێن پرێشتگێا، جنتری تائے کَدّێن مزنێن سِنگے چست کرت و دریایا دئور دات و گوَشتی: ”گۆن همے تْرندیا مزنێن شهر، بابِل جَهلاد دئور دئیگَ بیت و پدا هچبر شۆهاز کنگ بوتَ نکنت.
بله نمنت و زوتّ مُرت، هرچے شۆهازُن کرت، گِندگ نبوت.
جُهلێن آپان اَندێم کرتنت، آ چۆ سِنگا جُهلانکیا اێر بُکِّتنت.
گڑا آ، دێما گۆن وتی جندئے مُلکئے کلاتانَ کنت بله لَکُشیت و کپیت و پدا هچّ جاگه گِندگَ نبیت.
نون من دگه پُرواکێن پرێشتگے دیست که چه آسمانا اێر آیگا اَت. جمبری پۆشاکی گوَرا اَت، سرا سَنجے اێر اَتی، چِهرگی رۆچئے ڈئولا اَت و پادی آسی مِنُکئے پئیما اَتنت.
بله اژدیا سرزۆر نبوت و چه اِد و رند آسمانا په آییا و آییئے پرێشتگان جاگهے نبوت.
هر جَزیره گار بوت و هچّ کۆه پَشت نکپت.
آییئے اَزابا که گِندنت، تُرسنت، دورَ اۆشتنت و گوَشنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! او بابِل، او مُهکمێن شهر! چێا که یکّ ساهتێئے تها تئیی دادرسیئے وهد رَسِت.“
چَنگ جنۆک، سازگر، نَل و سُرنا جنۆکانی سازئے تئوار پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت. هچّ هُنرئے هُنرمند پدا هچبر تئیی تها شۆهاز کنگَ نبیت. جنتری تئوارے پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت.
رندا من بلاهێن اسپێتێن تَهتے دیست و هما هم که تَهتئے سرا نِشتگاَت. زمین و آسمان چه آییئے دێما تتکنت و په زمین و آسمانا هچّ جاگهے پَشت نکپت.
و من پُرزۆرێن پرێشتگے دیست که گۆن بُرزێن تئوارێا جار جنگا اَت: ”کئے اے مُهرانی پرۆشگ و تومارئے پَچ کنگئے لاهک اِنت؟“