8 نون چارمیا وتی دَرپ رۆچئے سرا رێتک و رۆچا اجازت دئیگ بوت که مردمان گۆن آسا بسۆچیت.
بله چه رۆچئے تْرندێن گرمیا گیمُّرت و هُشک بوتنت، چێا که آیانی ریشّگ و وَنڈال زمینا جُهل نشُتگاَتنت.
چه رۆچ و ماه و اِستاران اَجَبَّتێن نشانی پَدّرَ بنت و دنیائے سجّهێن کئوم چه دریائے چئول و مئوجانی تْرندێن تئوارا پرێشان و سرگردانَ بنت.
چه هُداوندئے پُرشئوکتێن رۆچئے رسگا پێسر، رۆچ تهاردێم و ماه هۆنچَکَ بیت.
دگه پرێشتگے چه کُربانجاها آتک که آسئے سرا اِهتیاری هستاَت. آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گۆن هماییا گوَشت که تێزێن داسی گۆن اَت: ”وتی تێزێن داسا دێما بیار و زمینئے انگورئے درچکانی هۆشان بُرّ، چێا که نون انگور رَستگاَنت.“
من چارگا اَتان، وهدے گوَرانڈا ششمی مُهر پَچ کرت، مزنێن زمینچَنڈے آتک. رۆچ چه مودا اَڈّ کرتگێن پُرسی گُدئے ڈئولا سیاه بوت، چاردهی ماه چۆ هۆنا سُهر ترِّت و
چه اِد و دێم اے نه شدیگَ بنت و نه تُنّیگ، نه اِشانی سرا رۆچئے بْرانزَ کپیت و نه دگه تَبد و لِوارے لَگّیت.
چارمی پرێشتگا وتی کَرنا جت. رۆچئے سئےیکّ، ماهئے سئےیکّ و اِستارانی سئےیکّ اَنچُش جنَگ بوت که سئےیکِّش تهار بوت. رۆچا هم وتی رُژناییئے سئےیکّ گار دات و شپا هم وتی رُژناییئے سئےیکّ گار دات.
اِستارا جُهلێن تَهتَرونئے چاتئے دپ پَچ کرت. نون چه چاتا دوتّ چست بوت، گوَشئیگا چه مزنێن کورَهێا دوتّ در آیگا اَت. چه چاتا در آیۆکێن دوتّان رۆچ و آسمانئے دێم تهار کرتنت.