11 په وتی درد و رێشان بُرزێن اَرشئے هُدائے هلاپا کُپرِش کرت، بله چه وتی کاران تئوبهاِش نکرت.
بُرزێن اَرشئے هُدائے شُگرا بگرێت که مِهری اَبدمان اِنت.
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
بدێن مردم و رد دئیۆک دگران ردَ دئینت و وت ردَ کپنت و رۆچ په رۆچ گَنترَ بنت.
هما دمانا بلاهێن زمینچَنڈے آتک و شهرئے دَهیَکّ تباه بوت. زمینچَنڈا هپت هزار مردم مُرت. پَشت کپتگێنان سکّ باز تُرست و بُرزێن اَرشئے هُدااِش شان و شئوکت دات.
گڑا ائولی شت و وتی دَرپی زمینئے سرا رێتک. هما مردمان هراب و دردناکێن رێش در آتک که رسترئے نشانِش پِر اَت و آییئے بُتا پرستش کنگا اَتنت.
بلاهێن ترۆنگلے بوت. هر یکّ ترۆنگلے چِلّ کیلوئے کِساسا گران اَت و چه آسمانا مردمانی سرا کپت. آیان په ترۆنگلئے توپّانئے اَزابا هُدائے هلاپا کُپر کرت، چێا که اے اَزاب سکّ تُرسناک اَت.
مردم چه اے سکّێن گرمیا سُتکنت، بله تئوبه کنگ و هُدایا شان و شئوکت دئیگئے بدلا، هما هُدائے نامئے هلاپا کُپرِش کرت که اے اَزابانی سرا اِهتیاری هستاَت.
من آییارا وهد داتگ که بلکێن تئوبه بکنت، بله آ چه وتی زِنهکاریا پشۆمان بئیگَ نلۆٹیت.