پدا بادشاه وتی دلئے تبا کارَ کنت و وتا چه سجّهێن هُدایان بُرزتر و پُرمڑاهترَ گِندیت و هُدایانی هُدائے هِلاپا اَنچێن هبرَ کنت که مردم هئیرانَ بنت. تان هما وهدا کامیابَ مانیت که گَزبئے وهد سَرجم نبوتگ. هما چیزّ که بئیگی اَنت، اَلّمَ بنت.
هما بَٹاکان که کانٹِش جنَگا اَت، من آیانی سئوبا اَنگت اے نِدارَگا چارگا اَتان. تان هما وهدا چارگا اَتان که جانوَر کُشگ بوت و آییئے جۆن زئوال کنگ و رۆکێن آسا دئور دئیگ بوت.
من آییئے سرئے دهێن کانٹانی مانا هم زانگ لۆٹت و اے دگه کانٹئے مانا هم که رندا رُست و آییئے دێما چه آیان سئے کانٹ کپت، بزان هما که چمّ و دپی پِر اَت و بَٹاک جنَگا اَت و گِندگا چه اے دگران مَستر اَت.
من اِشیئے کانٹانی بارئوا جێڑگا اَتان، دیستُن اِشانی نیاما دگه کَسانێن کانٹے در آتک و چه جانوَرئے ائولی کانٹان سئے کانٹ اِشیئے دێما چه بُنا گْوجگ بوت. من دیست که اے کانٹا مردمی چمّئے پئیمێن چمّ پِر اَت و دپے پِر اَتی که بٹاک جنَگا اَت.
چۆ مبیت کَسے وڑے نه وڑے شمارا رَد بدنت، هُداوندئے رۆچ تان هما وهدا نئیئیت که مردم چه هُداوندا سَرکَشّ مبنت و بێرَهبَندێن مرد، بزان ”تباهیئے چُکّ“ پاشْک مبیت.
آ هُدائے هلاپا اۆشتیت و وتا چه هما سجّهێن چیزّان بالاتِرَ کنت که هُدائے نامِش پِر اِنت یا پَرستش کنگَ بنت. گُڈسرا وت هُدائے پرستشگاها نندیت و جارَ جنت که هُدا من آن.