10 زمینئے سرا نِشتگێن مردم، اِشانی سرا گَلَ بنت و جَشنَ گرنت و په یکدومیا ٹێکی دێمَ دئینت، چێا که اے دوێن پئیگمبران زمینئے سرا نِشتگێن مردم آزار داتگاَنت.
چۆ مبیت دژمن بگوَشیت: ”من آییئے سرا سۆبێن بوتگان“، بدواه شادان ببیت که منَ لرزان.
مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
تئو آییئے دژمنانی راستێن دست بُرزاد بُرتگ و و سجّهێن بدواه شادمان کرتگاَنت.
سجّهێن مردم، په منی نامئے سئوَبا چه شما نَپرتَ کننت. بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت.
شمارا راستێنَ گوَشان، شما اَرسَ رێچێت و پُرسیگَ بێت، بله جهان گَلَ بیت. شما گمیگَ بێت، بله شمئے اے گَم شادمانیے تها بدلَ بیت.
دنیا چه شما نَپرت کرتَ نکنت بله چه من نَپرتَ کنت، چێا که من دنیائے مردمانی بارئوا گواهیَ دئیان که آیانی کار سِلّ اَنت.
گۆن اے هبرانی اِشکنگا، دیوانئے باسک اَنچُش زهر گپتنت که په آیانی کُشگا پاد آتکنت.
وهدے اژدیایا دیست که من گلّێنگ و زمینا دئور دئیگ بوتگان، هما جنێنئے رَندا کپت که مردێنچُکّی پێدا کرتگاَت.
اے نشانیانی سئوَبا که اِشیا رسترئے دێما پێش دارگئے اجازت دئیگ بوت، اِشیا زمینئے سرا نِشتگێن مردم رَدَ داتنت. هُکمی داتنت که ”هما رسترئے شرپا بُتے جۆڑ کنێت که زهمے لگّتگی، ٹَپّیگ بوتگ بله اَنگت زندگ منتگ.“
زمینئے سرا نِشتگێن سجّهێن مردم رسترا پرستشَ کننت، آ سجّهێن که آیانی نام دنیائے اَڈّ بئیگا پێسر ”زِندئے کتابئے“ تها، گوَرانڈئے کتابا نبشته کنگ نبوتگاَتنت، هما گوَرانڈ که هلار کنگ بوتگاَت.
رندا پنچمیا وتی دَرپ رسترئے تَهتئے سرا رێتک. آییئے بادشاهی سیاه و تهار بوت و مردم چه اے پرێشانیا وتی زبان و لِلّکان جایَگا اَتنت.
تئو منی هُکم منِّتگ و سبر و اۆپار کرتگ، پمێشکا من هم ترا چه دادرَسیئے ساهتا رَکّێنان که په زمینئے سرا نِشتگێنانی چَکّاسگا سجّهێن دنیایا آیگی اِنت.