4 وهدے هپتێن گْرندان هبر کرت من لۆٹت بنبیسانِش، بله تئوارے چه آسمانا اِشکتُن، گوَشگا اَت: ”هرچے که هپتێن گْرندان گوَشت، چێرِش بدئے و نبشتهاِش مکن.“
بله تئو، او دانیال، اے هبران رازے بدار و کتابا تان هلاسیئے وهدئے آیگا مُهر بِجَن. بازێنے اِدا و اۆدا رئوت و زانَگ چه گێشا گێشترَ بیت.“
آییا پسّئو دات: ”وتی راها برئو، دانیال! چێا که اے هبر تان هلاسیئے وهدا راز اَنت و مُهر جنَگ بوتگاَنت.
سُهب و بێگاهانی همے شُبێن که ترا گوَشگ بوت، راست اِنت. بله اے شُبێنا رازے بکن چێا که اے هما آیۆکێن وهدئے رۆچانی بارئوا اِنت که اَنگت سکّ دور اَنت.“
گوَشتی: ”اے چیزّان که تئو گندئے، کتابێئے تها نبشتهِش کن و په هپتێن کِلیسایان دێمِش دئے، په اِپێسُس، سَمورنا، پِرگاموم، تیاتیرَه، ساردیس، پیلادِلپیا و لئودیکیائے کِلیسایان.“
پمێشکا هرچے که تئو دیست، هرچے که انّون بئیگا اِنت و هرچے که دێمترا بیت، نبشتهِش کن.
گڑا هما تئوارا گۆن من پدا هبر کرت که من چه آسمانا اِشکتگاَت. گوَشتی: ”برئو، هما پَچێن تومارا بزور که دریا و زمینئے سرا اۆشتاتگێن پرێشتگئے دستا اِنت.“
رندا منا گوَشتی: ”اے کتابئے پئیگمبریئے هبران مُهر مجن، چێا که وهد نون نزّیکّ اِنت.