11 منا گوَشتِش: ”په تئو اے اَلّمی اِنت که پدا بازێن کئوم، راج، زبان و بادشاهانی بارئوا پێشگۆیی بکنئے.“
من کَسانێن تومار چه پرێشتگئے دستا زرت و وارت. دپا بێنگئے ڈئولا شیرکن اَت بله اَنچۆ که من وارت، منی لاپ تَهل بوت.
منا کَدّ و کِساس کنگی لَٹّے دئیگ بوت و گوَشگ بوت: ”پاد آ، هُدائے پرستشگاها و کُربانجاها کَدّ و کِساس کن و هما مردمان هساب کن که اۆدا پرستشَ کننت.
تان سئے و نێم رۆچا چه هر کئوم، کَبیله، زبان و راجا مردم اِشانی جۆنانَ چارنت بله کَبر و کَپن کنگِشَ نئیلنت.
پدا من دگه پرێشتگے دیست، آسمانئے نیاما بال اَت. اَبدی وشّێن مِستاگے گۆن اَتی که په زمینئے سرئے نِشتگێنان، په هر کئوم، کَبیله، زبان و راجا جاری بجنت.
پنچئے بادشاهی هلاس بوتگ، یکّے انّون بادشاه اِنت و دگه یکّے اَنگت نئیاتکگ و آ، وهدے کئیت، اَلّم په کمّێن وهدێا مانیت.
و دهێن کانٹ که تئو دیستنت، ده بادشاه اَنت که اَنگت هچّ بادشاهیاِش نرَستگ، بله آیان رسترئے همراهیا په یکّ ساهتێا بادشاهیئے اِهتیارَ رسیت.
نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت.
آ نۆکێن سئوتے جنَگا و گوَشگا اَتنت: ”تئو تومارئے زورگ و اِشیئے مُهرانی پَچ کنگئے لاهک ائے چێا که تئو هِلار کنگ بوتگئے و گۆن وتی هۆنا په هُدایا چه هر کَبیله، زبان، کئوم و راجا مردم په بها زرتگ.