4 آییئے گْرۆک جهانا رۆشنا کنت، زمینَ گندیت و لرزیت.
هما که زمینا چاریت، زمینَ لرزیت، کۆهان که دستَ جَنت، دوتَّ بنت.
بِلَرز، او زمین! هُداوندئے بارگاها، آکوبئے هُدائے بارگاها.
تئیی گْرندئے تئوار دَنز و گواتانی تها اَت، تئیی نورا جهان رۆشنا کرت، زمین لرزت و جُمبِت.
تئیی راه چه مزنێن دریایا گوَست و تئیی کِشک چه مزنێن آپان، بله تئیی پادانی پد گِندگ نبوتنت.
چه هُداوندئے پاکیئے زێباییا، آییئے دێما کۆنڈان بکپێت. او سجّهێن زمین! آییئے درگاها بلَرز.
پدا هُدائے پرستشگاه اَرشا پَچ کنگ بوت و هُدائے اَهد و کَرارئے پێتی، آییئے پرستشگاهئے تها گِندگ بوت. گِرۆکی شَهم، بُرزێن تئوار و گْرند اَتنت، زمینچَنڈ و سکّ باز ترۆنگل بوت.
من دیست که آسمانئے دپ پَچ اِنت و منی دێما اسپێتێن اسپ و اسپسوارے. اسپسوارئے نام ”وپادار و راست“ اَت. په اَدل دادرسیَ کنت و په اَدل جنْگ هم کنت.