2 جمبر و تهاری آییئے چَپّ و چاگردا اَنت، اَدل و اِنساپ، آییئے تهتئے بُنهِشت و بُنیاد اَنت.
چه تئیی دستا چُشێن کارے مبات که پهرێزکارا گۆن بدکارا هۆر بکُشئے و پهرێزکار و بَدکارا یکّێن چمّا بِچارئے. سجّهێن جهانئے دادرس په هَکّ و اِنساپ کارَ نکنت؟“
تئیی راه چه مزنێن دریایا گوَست و تئیی کِشک چه مزنێن آپان، بله تئیی پادانی پد گِندگ نبوتنت.
اَدل و اِنساپ تئیی بادشاهیئے بُنیاد اَنت، مِهر و وپاداری تئیی همراهیا، دێما گام جَنان اَنت.
او هُداوند! بَهتاور هما اَنت که شادمانیئے آوازا پجّاهَ کارنت و تئیی بارگاهئے نورا گامَ جننت.
بادشاه زۆراور اِنت، اَدلی دۆستَ بیت. تئو، او هُدا، اِنساپ برجاه داشتگ، سجّهێن اِسراییلا تئو هما کار کرتگ که په اَدل و اِنساپ اَنت.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”بچار، من بَزێن جمبرێئے تها تئیی کرّا کایان که وهدے من گۆن تئو هبرَ کنان، مهلوک بِشکُنت و مُدام تئیی سرا باوَر بکنت.“ موسّایا مهلوکئے هبر گۆن هُداوندا گوَشتنت.
مهلوک دور اۆشتات و موسّا دێم په هما بَزێن تهاریا شت که هُدا اۆدا اَت.
پُکّئو! هُدائے گنج و هکمت و زانتئے جُهلانکی چینچُک باز اِنت. آییئے شئور و سَلاه چه زانگ و در گێجگا دور اَنت و راهی چه شۆهازا ڈنّ!