نِبوکَدنِزَرا گوَشت: ”شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆئے هُدایا ستا و سنا بات که آییا وتی پرێشتگے دێم داتگ و وتی هِزمتکار رَکّێنتگاَنت. اِشان وتی هُدائے سرا باوَر و بێسه اَت و منی هُکمِش نَمَنِّت. چه وتی زندا سر گوَستنت، بله وتی جندئے هُدایا اَبێد، دگه هُدائے هِزمت و سُجدها رَزا نبوتنت.
منی هُدایا وتی پرێشتگے راه دات که شێرانی دپی بست. شێران منا هچّ تاوان ندات. او بادشاه! همینچک که من هدائے دێما بێگُناه آن، همینچک تئیی دێما هم من هچّ رَدێن کارے نکرتگ.“
بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.
او دُردانگان! گۆش دارێت. هُدایا اے دنیائے نێزگارێن مردم گچێن نکرتگاَنت که باوَرا هستۆمند ببنت و هما بادشاهیا میراس ببرنت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان لبز و کئول کرتگ؟