1 هُداوند بادشاهیَ کنت، زمین شادهی بکنات و سجّهێن تئیابی سرڈگار گَل باتنت.
چه اِشان تئیابدَپی مردم وتی سرڈگاران تالان بوتنت، هر یکّے گۆن وتی جندئے زُبانا، وتی کَبیلهانی هسابا، وتی کئومانی تها.
په تُرس، هُداوندئے هِزمتا بکنێت و په درَهَگ پادانی کپێت.
هُداوند بادشاهیَ کنت آییا وتا په شان و شئوکت آراستگ، هُداوند پُرشئوکت اِنت و زۆر و واکا سِلَهبند. دنیا مُهر اۆشتاتگ و نلرزیت.
هُداوند بادشاهیَ کنت، کئوم بِلَرزاتنت، آ، کَرّوبیانی نیاما، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ، زمین بِلَرزات.
یَهیا هما اِنت که اِشئیا نبی آییئے بارئوا گوَشیت: گیابانا، کَسے گْوانکَ جنت: هُداوندئے راها تئیار و، آییئے کِشکا راست و تچک بکنێت.
تئیی بادشاهی بیایات. تئیی واهگ و اِراده زمینئے سرا هم هما ڈئولا سَرجم بات که آسمانا سَرجمَ بیت.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
شُگر اِنت که مئے بُنپیرُک داوودئے بادشاهی پدا برجاه دارگَ بیت. هوشیانا، بُرزێن اَرشا!“
گوَشتِش: ”پُرواکێن هُداوندێن هُدا! ما تئیی شُگرا گرێن، هما که هستاِنت و هست بوتگ، چێا که تئو وتی مزنێن زۆر و واک دستا گپتگ و هُکمرانی بِندات کرتگ.