9 چه هُداوندئے پاکیئے زێباییا، آییئے دێما کۆنڈان بکپێت. او سجّهێن زمین! آییئے درگاها بلَرز.
آ رۆچا که تئو وتی لشکرا مُچَّ کنئے، تئیی مردم په شئوکے گۆنَ بنت. گۆن پاکیئے شان و زێباییا تئیی ورنا تئیی گوَرا کاینت، چۆ که نۆد چه بامگواهئے باتِنا.
بِلَرز، او زمین! هُداوندئے بارگاها، آکوبئے هُدائے بارگاها.
هُداوندئے نامئے شان و شئوکتا ستا کنێت، هُداوندا مان آییئے پاک و پَلگارێن دْرَپشناکیا ستا کنێت.
سجّهێن زمین چه هُداوندا بترسیت، جهانئے سجّهێن مردم آییا اِزّت بدئینت.
گۆن وتی هُداوندێن هُدایا کئول بکنێت و وتی زبانئے سرا بۆشتێت، آ سجّهێن که کِرّ و گوَران اَنت په هماییا ٹێکی بیارنت که باکَمال اِنت.
تئو باکَمال ائے، وهدے هِژمَ گرئے، کئے تئیی دێما اۆشتاتَ کنت؟
هُداوند بادشاهیَ کنت، کئوم بِلَرزاتنت، آ، کَرّوبیانی نیاما، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ، زمین بِلَرزات.
آ وتی بادشاهی تَمبوان دریایانی درنیاما، زێباێن پاکێن کۆهئے لَمبا جنت و اے پئیما وتی گُڈّی آسرا سرَ بیت و کسّ په آییئے کُمکّا نئیئیت.