6 اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.
او منی اَرواه! هُداوندا بنازێن. او هُداوند، منی هُدا! تئو بێکساس مزن ائے، تئو گۆن اِزّت و شانا پۆشِتگئے.
آسمان هُداوندئے شان و مزنیا پدّرَ کنت، بُرزێن اَرش آییئے دستئے کاران.
چه هُداوندا یک چیزّے لۆٹتگُن و همِشیئے پد و رندا بان، که وتی زِندئے سجّهێن رۆچان هُداوندئے لۆگا جهمنند ببان، تانکه هُداوندئے زێباییا بگندان و پرستشگاها چه هماییا رهشۆنی بلۆٹان.
هُداوندئے تئوار آپُسێن آسکانَ گێجێنیت و جنگلا بے لمب و تاکَ کنت. آییئے پرستشگاها سجّهێن گوانکَ جننت: ”شئوکت و شان!“
هُدا چه سَهیونا که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.
اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.
او هُداوند، مئے هُداوند! چِنکدر پُرشئوکت اِنت تئیی نام جهانئے چارێن کُنڈان. تئو وتی شان و مزنی آسمانانی سربرا شِنگ و تالان کرتگ.
هُداوند بادشاهیَ کنت آییا وتا په شان و شئوکت آراستگ، هُداوند پُرشئوکت اِنت و زۆر و واکا سِلَهبند. دنیا مُهر اۆشتاتگ و نلرزیت.