10 سجّهێن کئومانی نیاما بگوَشێت: ”هُداوند بادشاه اِنت.“ جهان په مُهکمی جۆڑ کنگ بوتگ و نسُریت، آ، کئومانی دادرسیا په انساپَ کنت.
مئے دپ چه کَندگا پُرّ اَت، زبان چه شادهیئے سئوتا. آ وهدا کئومانی نیاما گوَشگ بوت: ”هُداوندا په اِشان مزنێن کار کرتگ.“
او هُداوند! پمێشکا ترا کئومانی نیاما ستا کنان و تئیی ناما نازێنان.
”وتا بدارێت و بزانێت که من، هُدا آن، کئومانی سرا هُکمران و جهانا هاکم.“
کئوم شۆرشَ کننت و هکومت سرشکونَ بنت، آ وتی تئوارا بُرزَ کنت و زمین آپَ بیت.
مردمَ گوَشنت: ”البت که په پهرێزکارا مُزّے هست، هُداے هست که زمینئے سرا دادرسیَ کنت.“
اِشان وتی هِژمئے تها گار و گُمسار کن، گار و گُمسار کن که هچ پَشت مکپنت، تان زانگ ببیت که چه آکوبا بگر تان زمینئے هر کنڈا هُدا بادشاهیَ کنت. اۆشت...
کئوم شادهی کناتنت و شادمانیئے گوانکا بجناتنت، چیا که تئو کئومانی سرا په اِنساپ دادرسیَ کنئے و جهانئے کئومانی رهشۆنَ بئے. اۆشت...
او آدلێن هُدا که دل و درونانَ زانئے! بدکارانی شِرّیان هلاس کن و پهرێزکاران په دل مُهر بدار.
آ وت جهانا گۆن اَدلا دادرسیَ کنت، کئومانی سرا گۆن اِنساپا شئورَ بُرّیت.
هُداوند په زُلم دیستگێنان، بُرزێن کلاتے کلاتے بُرزێن، مان سکّێن ساهتان.
هُداوند بادشاهیَ کنت آییا وتا په شان و شئوکت آراستگ، هُداوند پُرشئوکت اِنت و زۆر و واکا سِلَهبند. دنیا مُهر اۆشتاتگ و نلرزیت.
هُداوندا بنازێناتنت، چیا که آ کئیت، هئو، په زمینئے دادرسیا کئیت. جهانئے دادرسیا په اَدل و اِنساپَ کنت و کئومانی دادرسیا وتی راستی و تچکیئے هسابا.
هُداوندئے بارگاها سئوت بجناتنت، که آ په زمینئے دادرسیا کئیت. آ جهانا په اَدل دادرسیَ کنت و کئومان په اِنساپ.
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
”چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و تئوبه بکنێت، چێا که آسمانی بادشاهی نزّیکّ اِنت.“
چێا که آییا یکّ رۆچے گیشّێنتگ که آ رۆچا دنیائے سجّهێن مردمانی کرتگێن کاران گۆن اِنساپ دادرَسی و داوریَ کنت و په اے مکسدا یکّے گچێنی کرتگ. هُدایا آ پمێشکا چه مُردگان زندگ کرت که په هرکَسا اے هبرئے راستی پکّا ببیت.“
که وتی چُکّا په من زاهر بکنت تانکه من درکئومان آییئے چُکّئے مِستاگا سر بکنان. آ وهدی من اِشتاپ اِشتاپا چه کَسّا سر و سۆج نگِپت و
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“
من دیست که آسمانئے دپ پَچ اِنت و منی دێما اسپێتێن اسپ و اسپسوارے. اسپسوارئے نام ”وپادار و راست“ اَت. په اَدل دادرسیَ کنت و په اَدل جنْگ هم کنت.
پدا من اَنچێن تئوار اِشکت که چۆ مزنێن مُچّی و بازێن آپ و تْرندێن گْرندانی تئوارا اَتنت که گوَشتِش: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چێا که مئے پُرواکێن هُداوندێن هُدا هُکمرانیَ کنت.