ایسّائے پێشرُمب و پدرُمبێن مردم، کوکّار کنانا گوَشگا اَتنت: ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ! مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت، هوشیانا، بُرزین اَرشا.“
اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگاَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت.
آیان هُدائے هِزمتکار موسّائے سئوت دپا اَت و گوَرانڈئے سئوت هم. گوَشگا اَتنت: ”تئیی کار مزن و هئیران کنۆک اَنت، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی راه په اَدل و راستی اَنت، او کئومانی بادشاه!
پدا من اَنچێن تئوار اِشکت که چۆ مزنێن مُچّی و بازێن آپ و تْرندێن گْرندانی تئوارا اَتنت که گوَشتِش: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چێا که مئے پُرواکێن هُداوندێن هُدا هُکمرانیَ کنت.
آ نۆکێن سئوتے جنَگا و گوَشگا اَتنت: ”تئو تومارئے زورگ و اِشیئے مُهرانی پَچ کنگئے لاهک ائے چێا که تئو هِلار کنگ بوتگئے و گۆن وتی هۆنا په هُدایا چه هر کَبیله، زبان، کئوم و راجا مردم په بها زرتگ.