17 اگن هُداوند منی کُمک مبوتێن، من زوتّ مَرکئے بێتئواریا بُکّتگاتان.
مُردَگ هُداوندا ننازێننت، نه آ مردم که رئونت و بێتئوارَ بنت.
منا سَکّا تێلانکِش دات که بکپان، بله هُداوندا منا کُمکّ کرت.
آ که هُداوندئے سرا تئوکلَ کننت سَهیونئے کۆهئے پئیما اَنت که سُرێنگَ نبیت و تان اَبد برجاهَ مانیت.
او هُداوند! منی هُدا! منی چارگا بکن و پَسّئو دئے! چمّانُن رُژنا کن، اگن نه، مرکئے وابا وپسان.
هُداوندا! مئیل که شرمندگ ببان، چیا که ترا تئوارُن پِر جتگ، بِلّ که شَرور سرجهل و شرمندگ ببنت و مُردگانی جهانا بێتئوار.
بچارێت، یکّ وهدے کئیت و آ وهد انّون بُنگێج بوتگ که شما سجّهێن شِنگ و شانگَ بێت و هرکَس وتی راها رئوت. منا تهنا یلهَ دئیێت، بله اَنگت تهنا نبان، چێا که منی پت گۆن من گۆن اِنت.