12 او هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئو آییا اَدبَ کنئے، هما که تئو گۆن وتی شَریَتا آییا تالیمَ دئیئے.
بزّگ بئیگا پێسر، چه راستێن راها ٹگل وران اتان، بله نون تئیی هبرئے رندگیر آن.
شرّ بوت که سکّی و سۆریانی تها کپتان که تئیی هُکمان در برت بکنان.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.