5 او هُداوند! تئیی هُکم مُدام برجاهَ ماننت، تئیی بادشاهی پاک و پلگار اِنت، مُدام، تان اَبد.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
تئیی پرمان باکمال اَنت، پمێشکا آیانَ منّان.
آ پرمان که تئو داتگاَنت په اَدل اَنت، سرجمیا پُراِهتبار.
تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.
هُداوندئے نامئے شان و شئوکتا ستا کنێت، هُداوندا مان آییئے پاک و پَلگارێن دْرَپشناکیا ستا کنێت.
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت دئیێت و آییئے پادانی پدگئے دێما پرستش کنێت، که آ پاک اِنت.
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت بدئیێت، آییئے پاکێن کۆهئے سرا آییا پرستش کنێت، که هُداوند، مئے هُدا پاک اِنت.
چه زَگرێن تلاها پَٹّیے اَڈّ کن و اے لبزان چۆ مُهرئے نَکشا پَٹّیئے سرا نَکش کن: ’وَپْکِ هُداوندی.‘
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
هُدا روه اِنت و هرکَس که آییا پرستشَ کنت، اَلّما گۆن روه و راستی پرستش بکنت.“
هچّ پئیمێن پلیتێن چیزّ یا هما که بَژّناکێن کارَ کننت و درۆگَ بندنت، اۆدا پُترتَ نکننت، بَسّ هما شتَ کننت که آیانی نام ”زِندئے کتابا“ نبیسگ بوتگاَنت، هما گوَرانڈئے کتابا.