1 هُداوند بادشاهیَ کنت آییا وتا په شان و شئوکت آراستگ، هُداوند پُرشئوکت اِنت و زۆر و واکا سِلَهبند. دنیا مُهر اۆشتاتگ و نلرزیت.
هُداوندا وتی بادشاهیئے تهت آسمانان برجاه داشتگ و آییئے بادشاهی سجّهێن هستیئے سرا هاکمیَ کنت.
تئیی بادشاهی اَبدی بادشاهیے و تئیی هاکمی نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
اے هُدا اِنت که منا زۆر و واکَ دنت و منی راها تمان و بےائیبَ کنت.
اِشان وتی هِژمئے تها گار و گُمسار کن، گار و گُمسار کن که هچ پَشت مکپنت، تان زانگ ببیت که چه آکوبا بگر تان زمینئے هر کنڈا هُدا بادشاهیَ کنت. اۆشت...
تئو ائے که گۆن وتی زۆر و واکا کۆهِت جۆڑێنتگاَنت و وتا گۆن کدرتا سِلَهبندِت کرتگ،
دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت، مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.
هما وهدا که زمین و آییئے سجّهێن نندۆکَ لرزنت، اے من آن که آییئے پادَگان مُهرَ داران. اۆشت...
سجّهێن کئومانی نیاما بگوَشێت: ”هُداوند بادشاه اِنت.“ جهان په مُهکمی جۆڑ کنگ بوتگ و نسُریت، آ، کئومانی دادرسیا په انساپَ کنت.
هُداوند بادشاهیَ کنت، زمین شادهی بکنات و سجّهێن تئیابی سرڈگار گَل باتنت.
هُداوند بادشاهیَ کنت، کئوم بِلَرزاتنت، آ، کَرّوبیانی نیاما، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ، زمین بِلَرزات.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
پدا من اَنچێن تئوار اِشکت که چۆ مزنێن مُچّی و بازێن آپ و تْرندێن گْرندانی تئوارا اَتنت که گوَشتِش: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چێا که مئے پُرواکێن هُداوندێن هُدا هُکمرانیَ کنت.