14-15 پیریا هم بَر و سَمرَ دئینت و په اے جارئے جنگا تَرّ و تازگ و سبزَ ماننت که هُداوند راست و آدل اِنت، هما منی تلار اِنت و آییا هچ نااِنساپی و بدی مان نێست.
او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
اے مردم، شمئے پُرمِهرێن باوَرمندی دیوانان، وهدے په بێپرواهی گۆن شما هۆریگا وراکَ ورنت په شما بَنّامی و پۆلنگے بنت. اے هما شپانک اَنت که تهنا وتی جندئے پَزّۆر کنگئے رندا اَنت. هما بێهئورێن جمبر اَنت که گواتِشَ بارت. هما ڈُکّالی درچک اَنت که بێبَر و بێریشّگ اَنت و دو بَر مُرتگاَنت.