2 چه کۆهانی پێدا بئیگ و زمین و جهانئے اڈّ کنگا پێسر، چه اَزل تان اَبد، هُدا تئو ائے.
بُنگێجا، هُدایا آسمان و زمین اَڈّ کرتنت.
تئو جاهَ جنئے و ترا سَهیونئے سرا بزّگَ بیت، چێا که سَهیونئے سرا رهم کنگئے وهد آتکگ، آ گیشِّتگێن وهد رَستگ.
بله هُداوندئے مِهر، اَزل تان اَبد هما مردمانی همراه اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت و آییئے اَدل، اِشانی چُکّ و نماسگانی همراه،
هماییئے سرا که زمین و آسمانئے جۆڑ کنۆک اِنت و دریا و هر چے که دریایا هست، هماییئے سرا که تان اَبد وپادار اِنت،
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
تئیی بادشاهی تهت چه اَزل بَرجَم اِنت و تئو چه اَزل هستئے.
هارونا وتی دست مِسرئے آپانی سرا شهار دات، پُگُل در آتک و مِسرئے مُلکا مان رِتکنت.
من اَنگت چارگا اَتان که بادشاهی تَهت آرگ و اێر کنگ بوتنت و هما که چه زمانگان هستاِنت، آتک و نِشت. آییئے پۆشاک چۆ برپا و سرئے مود، پَژمئے ڈئولا اسپێت اَتنت. آییئے تَهت، آسئے بْرانزے اَت و تَهتئے چَهر وَرۆکێن پادَگ، رۆکێن آس اَتنت.
هُداوندێن هُدا گوَشیت: ”بِندات من آن و هلاسی من آن، هما که هستاِنت، هست بوتگ و آیگی اِنت، پُرواک، آ من آن.“