13 دێم په ما پِر تَرّ، او هُداوند! تان کدێن چُشَ بیت؟ وتی هزمتکارانی سرا رَهم کن.
گۆن آیان وتی اَهد و کراری یات کرت و چه وتی بازێن مِهرا، چه آیانی بدیان سر گوَست.
چێا که هُداوند وتی مهلوکئے دادرسیا کنت و په وتی هزمتکاران رهمَ کنت.
چیا که مُردگ ترا یات کرتَ نکننت، کئے اِنت که چه مُردگانی جهانا تئیی شُگرا بگیپت؟
او هُدا! تان کدێن دژمن تئیی سرا بکندیت؟ دژمن تان اَبد تئیی ناما بَد و رَد بکنت؟
او لشکرانی هُدا! مئے گوَرا پِر ترّ، چه آسمانا دلگۆش کن و بچار، اے انگورئے دلگۆشا بدار،
همے انگورئے که تئیی راستێن دستا کِشت، همے چُکّئے که تئو په وت رۆدێنت و زۆرمند کرت.
تان کدێن، او هُداوند! وتا تان اَبد چێرَ دئیئے؟ تان کدێن تئیی هِژم چۆ آسا رۆکَ مانیت؟
چێا مِسری بگوَشنت: ’اے مردمی چه مِسرا په بدنیّتی در کرتنت که کۆه و گیابانان ببارت و بکُشیتِش و چه جهانا گارِش بکنت‘؟ وتی هِژمئے آسا کُش. وتی اِرادها بدل کن و اے بلاها وتی مهلوکئے سرا دئور مدئے.
هُداوندا اِراده کرتگاَت که وتی مهلوکئے سرا بلاهے دئورَ دئیان، بله اِرادهی بدل کرت.