10 مئے اُمرئے رۆچ هپتاد سال اَنت یا هشتاد سال، اگن سکّ زرِنگ ببێن، بله شَرترێن رۆچ هم زهمت و جَنجالا پُرّ اَنت، سکّ زوتَّ گوَزنت و ما بالَ کنێن.
آکوبا پسّئو دات: ”منی زندئے مُساپریا سَد و سی سال اِنت. منی اُمر مزن نهاِنت و منی سال په سکّی و سۆری گوَستگاَنت. چه منی پت و پیرُکانی مُساپریئے سالان کمتر اَنت.“
نون هُداوندا گوَشت: ”منی اَرواه تان اَبد اِنسانئے جسم و جانا نمانیت، چێا که اِنسان مِرۆکێن چیزّے و چه یکّ سد و بیست سالا گێشتر اُمرَ نکنت.“
زانتی که اے هاکیێن انسان اَنت، رئوۆکێن گواتے که پدا پِرَ نترّیت.
بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘
شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت.