1 او هُداوند! نَسلانی نَسل تئو مئے منندجاه بوتگئے.
منی پناه دئیگئے تلار بئے، که مُدام دێم په آییا بیایان. تئو په منی رَکّێنگا هُکم کرتگ، چیا که منی تلار و کلات تئو ائے.
هُداوندئے مِهرا تان اَبدَ نازێنان چه وتی زبانا، تئیی وپاداریئے کِسّها سجّهێن نسلان سرَ کنان.
هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ، زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.
اگن هُدایا وتی پناه بکنئے، بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.
هرکَس که منی جسم و جانا بوارت و منی هۆنا بنۆشیت، آ منی دل و درونا مانیت و من آییئے دل و درونا.
بله تئو، او تیموتاووس، هُدایی مردمے ائے. چه اے چیزّان وتا دور بدار و پهرێزکاری، هُداتُرسی، ایمان، مِهر، سَبر و اۆپار و نرمتَبیئے رَندا بکپ.
ما هما مِهر زانتگ و آییئے سرا باور کرتگ که هُدایا مارا داتگ. هُدا مِهر اِنت و هرکَس که وتی زِندا په مِهر بگوازێنیت، هُدائے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا آییئے دلا.