20 او هُداوند! تُرسِش جسم و جانا پِرّێن تان کئوم بزاننت که انسان اَنت و بسّ. اۆشت...
رَکّێنۆک هُداوند اِنت، تئیی برکت تئیی کئوما برسات! اۆشت...
په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نهاِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نهاَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نهاَنت.
آ هاکمانی گرورانَ پرۆشیت، زمینئے بادشاه چه آییا تُرسنت.
بیمّ و دَهشَتے دلا کپیتِش. چه تئیی باسکئے زۆرمندیا آ سِنگ و سیاهَ بنت، تان هما وهدا که تئیی مهلوک بگوَزیت، او هُداوند، تان هما وهدا که تئیی مۆکِتگێن مهلوک بگوَزیت.
من وتی بیمّا چه تئو پێسر راهَ دئیان و تئو هر کئومێا که دپَ کپئے، آ کئوما سَربتَگ و سَرگردانَ کنان و سجّهێن دژمنان چه تئیی دێما تاچێنان.