14 تانکه تئیی سجّهێن ستا و تئوسیپان سَهیونئے جنکئے دروازگانی دێما برجاه داران و شادمانی بکنان که تئو منا رَکّێنتگ.
کئے هُداوندئے پُرواکێن کارانی تئوسیپ و آییئے تمانێن ستا و سنایا کرتَ کنت؟
بله تئیی مِهرئے سرا تئوکلَ کنان، دلُن گَل و بالَ بیت که تئو منا رَکّێنتگ.
تئیی سۆب و پێرۆزیا گۆن شادمانی کوکّار بکنێن و وتی بئیرکا تئیی نامئے سرا بُرزاد بچنڈێنێن. هُداوند تئیی سجّهێن دَزبندیان پوره و سَرجم بکنات.
او هُداوند! بادشاه چه تئیی زۆرا شادمانیَ کنت و چه تئیی رَکّێنگا اِنت که اینچُک گَل و بال اِنت.
تئیی ناما په وتی براتان جارَ جنان و مُچّیئے نیاما ترا نازێنان.
مزنێن دیوانا منی ستا و سنا په تئو اِنت، وتی کئولان همایانی دێما سَرجمَ کنان که هُداتُرس اَنت.
گڑا مزنێن دیوانا تئیی شُگرا گران، مردمانی مزنێن مُچّیا ترا ستا کنان.
گڑا منی اَرواه هُداوندئے بارگاها شادهیَ کنت و په وتی رکّگا لزّتَ بارت.
وهدے وتی دلئے دردان درشانَ کنان، هئیالا کپان که چِه پئیما مزنێن مُچّیئے همراه اتان، جشنئے مزنێن مُچّیئے و گۆن شادهیئے کوکّار و شُگرگزاریئے سئوتان دێم په هُدائے لۆگا آیانی رهشۆن اتان.
وتی داتگێن رَکّێنگئے شادهیا پدا بدئے و منا مُرادیگێن روهے ببَکش.
هُداوندا! منی لُنٹان پَچ کن، تانکه منی دپ ترا ستا بکنت.
اَرواهُن سَکّ بێکرار و جلاجۆش اِنت. او هُداوند! تان کدێن؟ تان کدێن؟
بله من مُدام هُدائے کارانی هبرا کنان، آکوبئے هُدایا نازێنان.
گڑا ما، تئیی کئوم که تئیی چَراگاهئے پس اێن، تان اَبد تئیی شُگرا گِرێن، نَسلانی نَسل ترا ستا کنێن.
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
بچار، بنی اِسراییلیانی پریات منی کرّا سر بوتگ، من هما زُلم هم دیستگاَنت که مِسری آیانی سرا کننتِش.
منی روه گَلا بال اِنت، که هُدا منی رَکّێنۆک اِنت.