9 تئو مستێن دریایانی سرا هُکمرانیَ کنئے و وهدے چئولِش چستَ بنت، تئو اێرِشَ کارئے.
کئے مئے هُداوندێن هُدائے ڈئولا اِنت؟ مئے هُدا بُرزاد، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ.
هُداوند هار و توپّانئے سربرا، وتی تهتئے سرا نِشتگ، هُداوند تان اَبد وتی بادشاهی تهتئے سرا نِشتگ.
دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت، مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.
بۆجیگا سر کپتنت و گوات کپت و آرام بوت.
آ چه وابا آگه بوت، گواتی هَکَّل دات و گۆن گوَرما گوَشتی: ”اێرمۆش! بَس کن!“ گڑا گوات کپت و چئول و مئوج آرام گپتنت.
آیان سکّ تُرست و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“