8 او هُداوند، لشکرانی هُدا! کئے تئیی مَٹّ و دروَر اِنت؟ تئو زۆراک ائے، او هُداوند، و تئیی وپاداریا ترا چپّ و چاگرد کرتگ.
مئے هُداوند مزن اِنت، زۆری بێکِساس، آییئے زانت و زانگا کدّ و کِساس نێست.
مزنی و شانئے اے بادشاه کئے اِنت؟ پُرواک و زۆراورێن هُداوند، هُداوند که جنْگا دلێر اِنت.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
او هُدا! تئیی اَدل تان بُرزێن اَرشا اِنت، تئو ائے که مزنێن کارِت کرتگ. او هُدا! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟
او لشکرانی هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
تئیی باسک زۆرمند اِنت، تئیی دست زۆراور اِنت، تئیی راستێن دست پُرواک و سۆبێن اِنت.
آسمانان، کئے گۆن هُداوندئے مَٹّ بوتَ کنت؟ چُشێن آسمانی هستیے هست که هُداوندئے پئیما ببیت؟
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘