7 هُدائے تُرس آسمانی هستیانی نیاما سکّ مزن اِنت، آ چه وتی چَپّ و چاگردئے سجّهێنان باکَمالتِر اِنت.
کئے مئے هُداوندێن هُدائے ڈئولا اِنت؟ مئے هُدا بُرزاد، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ.
او آسمانیان! هُداوندا ستا کنێت، هُداوندئے شان و کدرتا ستا کنێت.
چیا که بُرزێن اَرشئے هُداوند باکَمال اِنت، سجّهێن جهانئے مزنێن بادشاه.
او هُداوند! هُدایانی نیاما کَسّ تئیی مَٹَّ نبیت و تئیی کار بێمَٹّ اَنت.
چه آیان متُرسێت که جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله ساه و اَرواها کُشتَ نکننت، چه هماییا بتُرسێت که جسم و جان و ساه و اَرواه، دوێنان دۆزها دئور دات و بێران کرتَ کنت.
چه اے هبرانی اِشکنگا، سجّهێن باوَرمند و آ دگه مردمانی نیاما مزنێن تُرس و بیمّے کپت.