4 ’تئیی پدرێچا تان اَبد برجاهَ داران و تئیی بادشاهی تَهتا نَسلانی نَسل.‘“ اۆشت...
هُداوندا گۆن داوودا سئوگندے وارت، کئولے کرتی و چه وتی زبانا نبجّیت، که: ”من چه تئیی اۆبادگان یکّے تئیی بادشاهی تهتا نادێنان.
اگن تئیی چُکّ، منی اَهد و کَرارئے سرا بۆشتنت و منی هما رهبندانی رندگیریا بکننت که منِش سۆجَ دئیان، گڑا تئیی اۆبادگ، تئیی بادشاهی تهتا نندنت، تان اَبد.“
بادشاهئے نام نمیران بات، تان رۆچَ دْرپشیت نام و تئواری بمانات. سجّهێن کئوم چه آییا برکت بگراتنت و آییا مبارک بگوَشاتنت.
هُداوندئے مِهرا تان اَبدَ نازێنان چه وتی زبانا، تئیی وپاداریئے کِسّها سجّهێن نسلان سرَ کنان.
تان اَبد آییئے نسلا برجاهَ داران، آییئے بادشاهیئے تَهتا آسمانئے رۆچانی هسابا.
که آییئے نَسل تان اَبد برجاهَ مانیت و آییئے تهت منی درگاها چۆ رۆچا اَبدی اِنت،
او هُداوند! هئیالا بکپ که تئیی هزمتکارا چۆن شِگانَ جننت، سجّهێن کئومانی ریشکندان وتی دلا داران.
اِشئیا نَبی هم گوَشیت: ”یَسّیئے ریشّگَ رُدیت، هما که پادَ کئیت تان دَرکئومانی سرا بادشاهی بکنت، آییئے سرا دَرکئوم اُمێتَ بندنت.“
”من که ایسّا آن، وتی پرێشتگ دێم داتگ تانکه کِلیسایانی هاترا شمارا اے چیزّانی شاهدیا بدنت. من داوودئے ریشّگ آن و داوودئے پُشپَد هم. سُهبئے رُژناێن اِستار من آن.“