30 ”اگن آییئے چُک منی شَریَتا یله بکننت و منی پرمانانی رَندگیریا مکننت،
بدکارانی سئوَبا هِژمناکَ بان، همایانی سئوَبا که تئیی شَریَتِش یله داتگ.
اگن تئیی چُکّ، منی اَهد و کَرارئے سرا بۆشتنت و منی هما رهبندانی رندگیریا بکننت که منِش سۆجَ دئیان، گڑا تئیی اۆبادگ، تئیی بادشاهی تهتا نندنت، تان اَبد.“
او هُداوند! آسمان تئیی اجبێن کاران ستا کنت و تئیی وپاداریا هم، پاکێنانی دیوانا.
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.