10 تئو رهاب، لاشێئے پئیما درُشت و گۆن وتی زۆرمندێن باسکا وتی دژمن شنگ و شانگ کرتنت.
وتی گِرۆکان شنگ کن که دژمن شنگ و شانگ ببنت، وتی تیران شان و سَرگَردانِش کن.
او هُداوند که مئے اِسپر ائے! آیان مکُش، چُش مبیت که منی کئوم بشمۆشیت. گۆن وتی زۆراکیا اِشان سرگردان کن و اێر بیار.
زمینئے چار کُنڈا نندۆک چه تئیی نشانیان هئیران اَنت، تئو شَگرب و مَگربا پرمائے که شادمانیئے کوکّارا بکننت.
هُدا جاه بجنات و آییئے دژمن شنگ و شانگ باتنت، آ که چه آییا نپرتَ کننت چه آییئے درگاها بتَچاتنت.
کَلَم و کاشانی نیامئے رسترا هکّل دئے و کئومانی گوَسکانی نیاما گۆکانی گۆرُما. رستر اێردستَ بیت و نُگرهَ کاریت. جنگدۆستێن کئومان شِنگ و شانگ کن.
مِسر و بابِلا گۆن همایان هۆر هسابَ کاران که منا زاننت، پیلیستیه و سورا هم، گۆن کوشا هئوار. اِشانی بارئوا گوَشگَ بیت: ”اے همۆدا پێدا بوتگ“.