1 هُداوندئے مِهرا تان اَبدَ نازێنان چه وتی زبانا، تئیی وپاداریئے کِسّها سجّهێن نسلان سرَ کنان.
مِهر و اَدلئے سئوتا جنان، ترا نازێنان، او هُداوند!
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. هُداوندئے شُگرا بگرێت که نێک اِنت و مِهری اَبدمان.
تئیی وپاداری نَسلانی نَسل برجم اِنت، تئو زمین اَڈّ کرت و اے برجاهَ مانیت.
او هُداوند! تئیی مِهر اَرشا رسیت و وپاداری تان جمبران.
بله من تئیی کدرتئے تئوسیپا سئوت و سازَ جنان، سُهبا تئیی مِهرئے ستایا سئوتَ جنان و شادهیَ کنان، چیا که تئو منی بُرزێن کلات ائے و سکّیانی وهدا منی پناهگاه.
دپُن چه تئیی تئوسیپا پُرّ اِنت، چه تئیی شان و شئوکتا سجّهێن رۆچا.
مُردگ، کبرا تئیی مِهرئے جارا جننت؟ مُردگانی جهانا تئیی وپاداریئے کِسّهانَ کارنت؟
منی مِهر و وپاداری آییئے همراهَ بنت و منی ناما آییئے کانٹ بُرزادَ بیت.
بله آییئے دۆست دارگا بسَّ نکنان و گۆن آییا وتی کرتگێن کئولا نپرۆشان.
او هُداوند! تئیی آ پێسریگێن مِهر کجا اِنت که تئو گۆن داوودا سئوگند وارت و کئول کرت.
او هُداوند، لشکرانی هُدا! کئے تئیی مَٹّ و دروَر اِنت؟ تئو زۆراک ائے، او هُداوند، و تئیی وپاداریا ترا چپّ و چاگرد کرتگ.
بامگواهان تئیی مِهر و شپان تئیی وپاداریئے جارئے جَنَگ،
اے زانت مارا ابدمانێن زندئے اُمێتا دنت و هُدا که درۆگَ نبندینت، آییا هم چه اَزلا اے ابدمانێن زندئے واده کرتگ.