9 منی چمّ چه اندۆها تهار بوتگاَنت. او هُداوند! هر رۆچ ترا تئوارَ کنان و دستان په تئو شَهاران.
چێا که نانئے بدلا پُرَ وران و هرچے که نۆشان، اَرسا پُرّ اَنت،
وتی دستان تئیی نێمگا شهاران، من په تئو تُنّیگ آن، چۆ هُشکێن ڈگارێا. اۆشت...
دلُن مان سێنَگا کُپ کُپّا اِنت، واک و توانُن در شتگ، چمّانی رُژنایی هم گار اِنت.
آ که منی کۆشئے رندا اَنت، دام چێرَ کننت، بدواه منی گُمسار کنگئے هبرا کننت و سجّهێن رۆچا پندلَ سازنت.
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
اگن ما وتی هُدائے نام بشمشتێن، یا دست په بیگانگێن هُداێا بُرز کرتێن،
بێگاه و سَباه و نێمرۆچا زنگَ جنان و پریاتَ کنان و آ منی تئوارا اِشکنت.
چمُّن چه بازێن اَندۆهان نِزۆر بوتگاَنت و چه بازێن دژمنان تهار.
کاسِد چه مِسرا کاینت هَبَشَه اشتاپیا وتی دستان دێم په هُدایا بُرزادَ کنت.
او هُداوند! منی سرا رهم کن، که سجّهێن رۆچا ترا تئوارَ کنان.
او هُداوند! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! شپ و رۆچ تئیی بارگاها دْوا و پریاتَ کنان.
ایسّایا گرێت.